Ze is een monster

Onopgemerkt maar zeer treffelijk neemt ze plaats. Met het aanzicht van de kale bomen heeft ze niets te maken. Ook niet met de omwenteling van een levendig groene omgeving naar een betoverend geeloranje decor. Nee, haar heuse intrede maakt ze pas wanneer de kou zorgt voor continue bibberingen en de dagen alsmaar korter en donkerder worden.

Het zou naïef zijn om haar patroon te ontkennen. Jaar na jaar dringt ze binnen, maar toch komt haar verschijning altijd als een klap in mijn gezicht. Haar aard blijft keer op keer een verrassing. De ene keer is ze wat vroeg, de andere keer waait ze veel te laat aan. Soms komt ze even op visite, soms blijft ze veel te lang plakken. Af en toe vergeet ik dat ze er is, vaak krijg ik haar niet uit mijn hoofd.

Genodigd of niet, ze heeft er geen boodschap aan. Aan timing heeft ze ook schijt. Brutaal valt ze binnen en weet ze moeiteloos de hele situatie te overmeesteren. Ze gaat slinks te werk, slaat in één keer toe. Haar plan verloopt op rolletjes: langzaam vangt ze me. Binnen de kortste keren glijd ik af in haar ellende, tot ik verdrink in onze gezamenlijke miserie. 

Niets is leuk tijdens haar aanwezigheid. Waar plezier normaal gezien de rode draad in het leven is, verandert zij dit naar een doel waar ik voor moet vechten vanaf het moment dat de wekker gaat. Van comfortabel maakt zij oncomfortabel, van stabiel maakt zij instabiel en van aangenaam maakt zij onaangenaam. Ze brengt de donkerte van de korte dagen naar mijn hoofd en blijft daar zitten zolang als ze daar zin in heeft. 

Met man en macht probeer ik me tegen haar te verzetten. Ze is sterk. Zo verbluffend sterk. Tegenstand werkt averechts. Het lijkt wel alsof elke poging tot verweer haar aanwezigheid voedt. De enige plek waar ik wil zijn als zij present is, is onder de dekens in mijn bed. Mistroostig de orde van de dag negeren in mijn veilige, warme haven. Ontsnappen aan de goedbedoelde ‘hoe gaat het?’ en ‘ik ben er voor je, hè!’.

Ze is een monster. Ik ben haar liever kwijt dan rijk. Maar toch, ergens… Hoort ze bij mij. Dus langzaam maar zeker geef ik me aan haar over. Laat ik haar de donkerte van de korte dagen naar mijn hoofd brengen en sta ik toe dat ze daar zolang mag blijven als zij dat nodig vindt.

Ik heb haar nodig

want na donkerte

komt licht

26 november 2019 voor Isle of Sen