Daar moet een piemel in

‘DAAR MOET EEN PIEMEL IN, DAAR MOET EEN PIEMEL IN!’ Luidkeels wordt er tot drie keer aan toe hetzelfde riedeltje geroepen, ondersteund door bonkende vuisten op het hout van de tafel. Ongemakkelijk lopen mijn vrouwelijke medemens en ik deze trieste bedoening voorbij.

Ik neem een slok van mijn veel te sterke Cuba Libre. Zonder twijfel hebben zij er ook al een aantal achterover getikt. Toch blijf ik me afvragen… Wordt het feit dat ik me zit druk te maken om hun seksistische geblèr gerechtvaardigd door de alcohol die rijkelijk vloeit onder deze groep mannen?

Hoewel het verder ontzettend gezellig is, kan ik het niet loslaten. Ik loop naar buiten om een luchtje te scheppen. Helaas ben ik genoodzaakt om de jongens weer te passeren. Onder de testosteronbommen ontstaat een competitie ‘luister eens hoe hard ik kan fluiten’. Moeizaam vervolg ik mijn weg naar buiten, waar ik een van de gasten tref. Voordat ik besluit of ik hem aanspreek of niet, denk ik terug aan mijn 7 weken in Marokko.

Terug naar Marokko

Eerder schreef ik hoe ik aan het begin van mijn reis constateerde dat er nogal schaamteloos en zeer frequent gestaard en geroepen werd. Ook schreef ik dat ik het als zeer energierovend ervaarde om me daar iedere 20 seconden over op te winden. Tot slot schreef ik over de ellenlange discussies met mijn dierbare maatjes Anas en Redouane, waar ik in een latere blogpost nog eens op terug zou komen. Houd u vast, de dag is – 5 maanden na dato – ein-de-lijk daar.

De positie van mannen en vrouwen is een onderwerp waar we uren over kunnen kletsen. Gelijkheid, ongelijkheid – zowel in Marokko als elders in de wereld. Ook seksuele intimidatie komt vaak aan bod. Anas vertelt me dat hij graag schrijft en een van zijn stukken met me wil delen. Op mijn beurt deel ik dit graag met u.

“Sexual Harassment. It’s definitely a topic that comes to mind all the time. I’ve decided to share this opinion of mine – built on years of observations – as a personal perspective.

I will sadly state that it’s the lack of education, which is both a problem of the parents and schools. Parents don’t engage with their children. They have barely any sort of moral responsibilities to teach their kids what’s right and what’s wrong anymore. Then, of course, comes school on the second place. 

Since the last decade, this phenomena of sexual harassment isn’t just a daily routine for a large male population in our country, but unfortunately it even became accepted. This is something that everyone is denying. Because, once we started advising the females of ignoring the action – rather than telling off the males – we are basically opening the door of immorality and non fair game. Why wouldn’t schools from a very young age teach the children about such things? 

Of course there is another major reason. “Machoism”. We are living in a macho society and we don’t even realise it. All these guys acting in such a way, it’s just a pathetic way to show off their manhood. I think this is a sick method that only proves their low self-esteem level and all the insecurities buried deep down in their souls. It is leaving them with a large chip on their shoulder, pressuring them to act in such way. As if that releases them from the heavy pressure they get from the macho society. 

This concluded into a major crime against women and mankind in general. It is with a heavy heart that I honestly say: ‘shame on us’ – that we only dream to develop our economy, and high buildings, fancy malls and enlarge our incomes, but not even try to make a change. For our sisters. Daughters. Mothers. Wives. Girlfriends. For them, who are getting victimised every single day in the streets, in their schools and at their jobs.”

-Anas Benchakroun, 2019

En weer terug naar de Lage Landen

Dus ik sta hier oog in oog met een van de jongens die bij de “Daar moet een piemel in”-groep hoort. Nog steeds in dubio of ik hem ga aanspreken op het recentelijke vrouwonvriendelijke schouwspel. Enerzijds wil ik hen erop wijzen dat dit gedrag anno 2020 niet oké is, anderzijds vraag ik me af of dit gaat doordringen. Daarnaast voel ik me om het even een beetje bezwaard om de rol van ‘zeikerd’ op me te nemen vanavond. De herinnering aan het gesprek met Anas en Redouane heeft op dit moment een prominente plek ergens vooraan in mijn geheugen. Ik hak de knoop door.

‘Vond je dat zelf een toffe actie?’ open ik het gesprek. ‘Wat bedoel je?’ antwoordt hij met een smiechterig lachje. Ik herhaal – bij lange na niet zo luidkeels en zonder ondersteuning van een bonkende vuist op tafel – het riedeltje dat hij en zijn vrienden kortgeleden riepen. ‘Ja, daar was ik niet bij. Ik zat op het toilet,’ zegt hij. Oké, zou kunnen. Ik voelde me zodanig ongemakkelijk dat ik niet heb opgelet wié dit exact schreeuwden.

‘Dus dat betekent dat als jij erbij was, je je maten had tegengehouden?’ vraag ik hem. ‘Nou, ehm, ja,’ stamelt hij. ‘Weet je wat het is, die jongens hebben allemaal een drankje op. Ze bedoelen er verder niets mee en je moet het vooral niet persoonlijk opvatten.’ zegt hij. Hier slaat meneer preciés de spijker op de kop.

Off we go

Zoals Anas schrijft: spijtig genoeg wordt het vertonen van seksueel intimiderend gedrag vandaag de dag nog steeds geaccepteerd. Er wordt vrouwen vriendelijk geadviseerd om het gedrag te negeren, in plaats van mannen hierop aan te spreken. Ondertussen wordt door het wegwuiven van dit soort acties zonder pardon de deur naar obsceen gedrag geopend en tersluiks een omgekeerde wereld gecreëerd.

‘En wat nou als ik dat wél persoonlijk opvat?’ vraag ik de jongen. ‘Ja, dat is dan erg vervelend voor jou. Nogmaals, ik was er niet bij.’ zegt hij. ‘Ik zou het cool vinden als je je vrienden hierop aanspreekt,’ opper ik. Hij kijkt me aan alsof ik zojuist een leuke grap heb gemaakt. ‘Ik ga wel met je mee,’ stel ik hem voor. Off we go.

Ik betwijfel of het kwartje is gevallen bij één van de twintig gasten. Of ik gezien werd als de classic ‘zeikerd’ die avond, ben ik ook niet zeker van. Maar dat de rijkelijk vloeiende alcohol het seksistische geblèr niet rechtvaardigt is een gegeven. Een gegeven evenredig aan de voldoening van mijn verweer.

14 januari 2020 voor Isle of Sen in samenwerking met Anas Benchakroun